Mijn 2018....
Via deze weg wil ik graag iedereen bedanken die op welke wijze dan ook iets betekend heeft voor mij/ voor ons, na mijn ernstige auto-ongeluk op 2 januari 2018. Het is met geen pen te beschrijven hoeveel mooie, lieve en inspirerende en steunbetuigende kaarten, brieven en berichtjes ik gehad heb!! Dat heeft mij en ons gezin zó veel goeds gedaan! Ook dank aan iedereen die het vertrouwen in mij niet verloor en wat resulteerde in de vele boekingen die ik dit afgelopen half jaar gehad heb. Daar haal ik veel positieve energie uit!
Voor iedereen die wil lezen wat er gebeurd is en hoe het nu gaat, het volgende:
Wat was 2018 en heftig jaar!
Eentje waarvan wij er liever niet nog 1 mee willen maken.
Maarrr....zo is het leven nu eenmaal, het zit vol ups en downs en vol verrassingen, postief en negatief. Het blijkt uit eigen ervaring telkens weer de kunst hier mee om te gaan. Hoe deal je zelf en als gezin met de nasleep van een auto-ongeluk met grote gevolgen?
Als gezin is gebleken dat we heel wat aan kunnen en een goed team zijn. Zelf kijk ik terug naar een periode waarin ik heel goed opgevangen en liefdevol ben verzorgd. De eerste maand van dit jaar lag ik in het ziekenhuis en was het onzeker hoe het zou gaan met alle ongeveer 18 breuken en niet te vergeten, mijn longen. Dankzij goede medicatie en mijn sterke longen heb ik het uiteindelijk gered en werd een longontsteking voorkomen.
Vele vragen doolden rond in mijn hoofd: Zou ik ooit nog weer gewoon kunnen lopen? Ik kon zonder hulp niet eens meer overeind komen, niet draaien in bed, niet naar het toilet, aankleden etc...... Mijn 13 gebroken ribben gaven veel onzekerheid hoe lang het zou duren voor ik ûberhaubt weer kon zingen. Voor mijn gevoel lag mijn hele leven in duigen....en dat was eigenlijk ook zo.
De volgende fase verbleef ik 4 maanden in een verpleeghuis in Hellendoorn, redelijk dichtbij ons huis. Mijn man en kinderen zorgden dat ze er elke dag voor mij waren. Slopende maanden waren dat voor hen! Alles in huis en qua werk/ school draaide immers ook gewoon door. Ook mijn ouders kwamen meerdere malen per week. Ik heb ongelofelijk veel respect voor hen allen en ze hebben samen heel wat tranen van mij opgevangen! Vrienden en familie ben ik natuurlijk ook niet vergeten.
De derde fase: Op 2 juni '18 kwam ik voorgoed naar huis. Eindelijk... De rest van het jaar ben ik druk geweest met revalideren en dat zal voorlopig ook nog doorgaan in 2019. Nu eind 2018 kan ik met krukken aardig lopen, de trap kom ik op zonder krukken, eraf gaat alleen achterwaards. Mijn linker enkel is erg beperkt in bewegen, maar gelukkig kan ik wel staan. Zo gaat 2019 in het teken van "lopen zonder krukken" staan en dat het liefst zónder pijn. Dat zou toch mooi zijn, of niet dan! Op dit moment heb ik nog best vaak en veel pijn. Een teken en soms een reminder dat het nog lang niet allemaal genezen is. Dus...voorlopig "hėnig an doen" zeggen ze hier.
Van eind januari t/m eind mei 2019 ga ik een pittig revalidatie traject volgen. Hiervoor ga ik 2 à 3 dagdelen (ochtenden) per week naar het Roessingh in Enschede. Autorijden wil ik ook weer gaan doen, maar....alles op z'n tijd.
Vanaf het moment dat ik in juni thuis kwam, hebben we niet stil gezeten. Er werd flink gewerkt aan het netwerk dat ik had opgebouwd. Het resulteerde in een bijna explosie van opdrachten in de muziek! Ruim 10 jaar hebben we hiervoor keihard geknokt en als het dan ein-de-lijk zo ver is, kan ik het bijna niet geloven. Het geeft ontzettend veel moed en kracht om voor zo veel mensen, jong en oud, te mogen zingen. Bedankt!!
